Το γεράκι και ο θηρευτής

Σας έχω κάτι από τον Άγιο Συμεών τον νέο τον Θεολόγο σήμερα, βαδίζοντας προς την μέση του πελάγους της νηστείας-σταδίου της Σαρακοστής και ανήμερα της εορτής της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.

Περιγράφει το πως ο “πεσμένος” άνθρωπος, που ενώ στην προ πτώσεως κατάστασή του τρεφόταν, όπως και οι άγγελοι, από την “Θεία Δόξα”, το νοητό Φως, τώρα στην πεσμένη του κατάσταση δέχεται στον κόσμο τούτο την επήρεια του επίσης “εκπεσμένου” διαβόλου και των αγγέλων του, του “άρχοντος” του αιώνος τούτου, και προσπαθεί να τραφεί με υποκατάστατα της “Θείας Δόξης”, όπως οι ηδονές. Έτσι αιχμαλωτίζεται από τον θηρευτή-διάβολο ο οποίο του στερεί την “όραση”, το Φως της ψυχής, ράβοντας τα μάτια του και τον “τρέφει” με “ακάθαρτη τροφή” μέχρι να τον εξ-οντώσει. Μοναδική του σωτηρία η κραυγή μέσα από την άβυσσο της φθοράς όπως ο Ιωνάς, προς τον Σωτήρα και ελευθερωτή των ψυχών, τον Ιησού. 

” Η επήρεια του πονηρού σε εμάς είναι διπλή. Όπως δηλαδή ένα γεράκι, ενώ πετάει για τροφή, δελεάζεται στον αέρα από αυτόν που απλώνει το δίκτυ για να το συλλάβει, αφού τοποθετήσει πάνω το δίχτυ και κάτω από το δίχτυ το δόλωμα· εν συνεχεία το γεράκι ορμώντας στην τροφή, μπλέκεται στο δίχτυ και συλλαμβάνεται, και αφού του ράψουν τα μάτια γίνεται υποχείριο στον κυνηγό χωρίς να το θέλει· κατα τον ίδιο τρόπο και ο διάβολος γνωρίζοντας ότι η δύναμη της όρασης των ανθρώπων είναι ασταθής, βάζει μπροστά ως τροφή την ηδονή και την αμαρτία που είναι το λεπτό και αόρατο χέρι του σαν δίχτυ-γιατί χωρίς την αμαρτία δεν μπορεί να συλλάβει την ψυχή του ανθρώπου- και όταν δελεάσει την ψυχή να γευτεί την ηδονή, τότε αμέσως την συλλαμβάνει στο δίχτυ του, και πρώτα πρώτα ράβει τα μάτια της για; να μην δει το το φως και το δρόμο δια του οποίου θα διαφύγει, μέχρις ότου την καταστήσει δική του και υπάκουη σε αυτόν. Και μετά από αυτό, αυτή ούτε θέλει να διαφύγει από τον κύριό της τον οποίο και συνήθισε, κολακευόμενη από αυτόν και χορταίνοντας με τις δικές του τροφές ως ότου καταστραφεί από τις ακάθαρτες τροφές. Και όταν καταλάβει ότι αυτή διεφθάρη την λιώνει με την πείνα την λιώνει με πείνα και με όλα τα κακά και την εξολοθρεύει. Αλλά ο μεν κυνηγός δεν έχει τη δύναμη να ελκύσει το γεράκι προς την τροφή, δηλαδή το δόλωμα, ο διάβολος μπορεί όμως να κινήσει αυτές τις ορέξεις της ψυχής αν βρει ψυχή γυμνή από την χάρη του Χριστού. Για αυτό προείπαμε ότι είναι διπλή η επήρειά του προς εμάς. Στην συνέχεια η ψυχή που του υποτάχτηκε με αυτόν τον τρόπο και τόσο πολύ, δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτε παρά μόνο να αντιληφθεί ότι είναι σε κακή κατάσταση και ότι το θέλημά της είναι δέσμιο και σαν από τα βάθη του άδη να καλέσει τον Θεό που κατέβηκε ως τον κατώτατο άδη να έλθει και να τη σώσει. Αυτό μόνο μπορεί. Να λύσει τον εαυτό της και να φύγει δεν μπορεί όπως δεν μπορεί κι αυτός που είναι δέσμιος στη φυλακή. Μπορεί όμως να επικαλεστεί το όνομα του Ιησού και αφού αισθανθεί βοήθεια και συνδρομή τότε να ορμήσει να φύγει, αφού δυναμώθηκε με την επίκληση του Χριστού αφού αυτός είναι ο ελευθερωτής των ψυχών. Και αφού ξεφύγει θα προστρέξει σε έναν οικονόμο της χάριτος, για να μην την βρει αφύλακτη ο πονηρός και την αρπάξει πάλι. Από αυτόν θα διαπαιδαγωγηθεί μέχρις ότου μπορέσει να να αναλάβει την πανοπλία του Θεού και με αυτή να αντισταθεί στα τεχνάσματα του διαβόλου, προς τις αρχές, προς τις εξουσίες, προς τους παντοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνεύματα της πονηρίας. Γιατί εναντίον τέτοιων και τόσων πολλών εχθρών ψυχή που είναι συνδεμένη με την σάρκα δεν μπορεί να αντιστρατευτεί γυμνή αν δεν ενδυθεί με την πανοπλία του Θεού, όπως ακριβώς ο στρατιώτης, κι αν ακόμη είναι πολύ γενναίος, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει άοπλος και γυμνός τα τόξα και τα μαχαίρια και τα σιδερένια ακόντια των εχθρών και θα σκοτωθεί αμέσως. Γι’ αυτό όσοι τα αγνοούν αυτά πέφτουν σαν πρόβατα στη σφαγή.”

Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου, Αλφαβητικά Κεφάλαια, κεφ. ΣΤ’ 80-120