Δρ. Rath: Ποτέ ξανά!
“Ω Γερμανία, χλωμή μητέρα!
Πώς καταφέρανε οι γιοι σου να σε κάνουνε έτσι
που στους λαούς αναμεσό να κάθεσαι
σαν κοροϊδία ή τρόμος!”
(Μπ. Μπρεχτ)
[youtube pJ5CfJ9cYPc 630 380]
Πατρίδα δανεισμένη
ΟΛΑ τα έσοδα από το CD πάνε στα συσσίτια της εκκλησίας
Καλλιτέχνης:ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ
Τίτλος:ΠΑΤΡΙΔΑ ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΗ
Tracks: 11
Είδος: ΛΑΙΚΑ
kbps: 320
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ
ΞΕΝΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ
ΣΤΟΥΣ ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΔΕΣ
ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ
ΤΙ ΤΑ ΦΟΡΑΣ ΤΑ ΑΡΜΑΤΑ
ΟΙ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΕΣ
ΞΑΝΑΠΕΣ ΜΑΣ
ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΕ ΘΕΕ
Μ’ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ
ΜΑΣΤΙΓΩΝΑΝ Τ’ΑΓΑΛΜΑΤΑ
Γιατί λείπω
Του Γιάννη Βαρουφάκη
Από το παράθυρο του ξενοδοχείου, στο Seattle, διακρίνω μια μοναχική φιγούρα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας μοναχικός διαδηλωτής, φορώντας ένα ζωστήρα που κρατάει όρθιες δύο μεγάλες Συριακές σημαίες, σηκώνει στον αέρα ένα χαρτόνι γεμάτο συνθήματα που βουβά μεταφέρει τον πόνο του, την απόγνωση του για την δοκιμαζόμενη πατρίδα του. Μέσα στην παγωνιά, με τα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα του και ελάχιστους πεζούς να τον προσπερνούν, κάθεται όρθιος, απτόητος, σιωπηλός για ώρες.
Χριστός Ανέστη
“…καί λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει
καί ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.
Εἴπωμεν, ἀδελφοί,
καί τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· συγχωρήσωμεν
πάντα τῇ ἀναστάσει·”
Δήμος Μούτσης: Το Όνειρο
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από ‘ναν κόσμο σ’ άλλονε τελικά, εμείς, περνάμε, λέει, ώρα την ώρα
[youtube _n6zqgMp3CQ 630 380]
Στίχοι-Μουσική: Δήμος Μούτσης
Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ’ όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ και να ρωτήσω πάλι
κι ύστερα χάθηκα μακριά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.
Κι είδα ένα παιδί, μικρό παιδί που έπαιζε και μου ‘ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί, τα πρώτα παιδικά μου χάδια
κι εκεί- εκείνη τη στιγμή άκουγα να τραγουδάνε εντός μου,
ο ύπνος με το θάνατο μαζί, τραγούδια του ερωτός μου
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.
Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές, βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου,
σύμβολα, σημεία και μυστικές μορφές αυτού του μάταιου κόσμου
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από ‘ναν κόσμο σ’ άλλονε τελικά, εμείς, περνάμε, λέει, ώρα την ώρα
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.
Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ’όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ’ τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν’ αυτά που βλέπω εδώ, πρόφτασα να πω στον εαυτό μου,
μη μιλάς μον’ κοίτα και πέρνα λέει αυτός και βγήκα από τ’ όνειρό μου.
Σαν τα σκουπίδια…
Όπως καμία περιοχή στην Ελλάδα δεν δέχεται να φιλοξενήσει ΧΥΤΑ (αλλά για την χωματερή της σωπαίνει) έτσι και με τα ανθρώπινα σκουπίδια – τους μετανάστες.
Αυτά για τα ανθρώπινα απορρίμματα που η πείνα και η ανέχεια ξέβρασαν στις ακτές μας…
