Ένα “χρέος” που όλοι ξεχνάμε!
Μετά την καθιέρωση (ορθώς!) από την Εκκλησία μας του “νηπιοβαπτισμού” όλοι οι Ορθόδοξοι έχουμε ένα “χρέος” που όμως ξεχνάμε να εκπληρώσουμε όταν ενηλικιωθούμε: Το χρέος της ΚΑΤΗΧΗΣΕΩΣ! Στις απαρχές του Χριστιανισμού κανένας δεν μπορούσε να εισέλθει στις τάξεις τις Εκκλησίας μας ακατήχητος!
Το υψηλό επίπεδο των “Κατηχήσεων” για παράδειγμα του Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων (3ος μ.Χ. αιώνας) μαρτυρεί ακριβώς το πόση βαρύτητα και σημασία έδιδαν οι πρώτοι Χριστιανοί στην Κατήχηση πριν από το βάπτισμα.
Ίσως πολλά σημερινά “δεινά” της Εκκλησίας μας οφείλονται ακριβώς σε αυτό το “χρέος” που ως Χριστιανοί δεν εκπληρώνουμε…Το βιβλίο των Κατηχήσεων υπάρχει π.χ. ΕΔΩ
Πατώσαμε (πάλι!)…
Το ενδιαφέρον όμως είναι η πτώση της….Σουηδίας από τις πρώτες θέσεις !
Οι ψευτο-” μεταρρυθμίσεις ” τους κατέστρεψαν: δείτε και ΕΔΩ από κάποιους που το πρόβλεπαν αυτό!
Ίνδικτος: μια πιο “φυσιολογική” διαίρεση του χρόνου?
1η Σεπτεμβρίου: Η Αρχή της Ινδίκτου! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
7 έτος της 134ης Ινδίκτου από σήμερα!
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευθεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Ι. Πολέμης (στην εικόνα ο πλανήτης Αφροδίτη που είναι ο Αυγερινός ή ο Αποσπερίτης όπως τον ονομάζει ο λαός μας ανάλογα με το πότε φαίνεται στο στερέωμα: σηματοδοτεί το τέλος του Παλαιού (της ημέρας που φεύγει) αλλά και την αρχή του Νέου (της ημέρας που έρχεται)
Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινική και σημαίνει ορισμός, διάγγελμα, πού εκδιδόταν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες, με σκοπό να καθορίζουν το ύψος των φόρων επί της παραγωγής της γης, που θα έπρεπε να πληρώσουν οι υπήκοοι της Ρώμης για τη συντήρηση του στρατού. Το διάγγελμα αυτό ίσχυε για δεκαπέντε χρόνια και τούτο, γιατί κάθε δεκαπέντε χρόνια απολύονταν οι παλαιοί στρατιώτες και κατατάσσονταν οι νέοι. Να σημειωθεί ότι το ύψος των σχετικών φόρων καθοριζόταν από τη νέα δύναμη του στρατού για την επόμενη δεκαπενταετία.
Με την πάροδο του χρόνου η λέξη Ίνδικτος έπαψε να σημαίνει μόνο διάγγελμα, αλλά σήμαινε και το διάστημα των δεκαπέντε ετών. Έτσι άρχισαν να μετρούν το χρόνο σε Iνδίκτους (πρώτη Ίνδικτος, δεύτερη Ίνδικτος κ.ο.κ.).
Πρώτος ο Μ. Κωνσταντίνος όρισε ως επίσημη μέτρηση του χρόνου (το 312 ή 313 μ.Χ.) την Ίνδικτο, πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου, εποχή που είχε τελειώσει η συγκομιδή των καρπών της γης. Η μέτρηση αυτή του χρόνου ονομάστηκε, από το όνομα του Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνειος Iνδικτιών ή Ελληνική.
Η Εκκλησία υιοθέτησε αυτό το σύστημα μέτρησης του χρόνου και μετρούσε τα έτη με τίς Ινδικτιώνες. Έτσι το Εκκλησιαστικό έτος άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου με Πατριαρχική Θεία Λειτουργία και ιδιαίτερη Iερά Παράκληση, ώστε να ευλογήσει ο Θεός τον καινούριο χρόνο.
Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός ο Α΄ το 537 εισήγαγε τη μέτρηση κατά Ινδικτιώνες στα κρατικά έγγραφα και στίς δικαστικές αποφάσεις. Έλεγαν δηλαδή 1ο έτος της τάδε Ινδικτιώνος, 2ο έτος της τάδε Ινδικτι‘νος κ.ο.κ.
Με τον καιρό ορίστηκαν δύο είδη Ινδίκτου, η Καισαρική, δηλαδή η παλαιά ρωμαϊκή πού άρχιζε την 1η Σεπτεμβρίου και την οποία συνέχισε τό Βυζάντιο, και η Παπική, που άρχιζε στίς 25 Δεκεμβρίου και αργότερα την 1η Ιανουαρίου.
Στη Δύση σιγά-σιγά επικράτησε ως αρχή του νέου έτους η 1η Ιανουαρίου, ενώ στην Aνατολή είχε παραμείνει η 1η Σεπτεμβρίου. Αυτός είναι και ο λόγος που η πρώτη Σεπτεμβρίου παρέμεινε μέχρι και σήμερα η αρχή του Εκκλησιαστικού έτους, μετά την καθιέρωση για όλους ως αρχής του πολιτικού έτους της 1ης Ιανουαρίου. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Εκκλησία μας όρισε την ημέρα αυτή να αναγινώσκεται στους Ιερούς Ναούς η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρει το πρώτο κήρυγμα του Χριστού στη συναγωγή της Ναζαρέτ (Λουκ. 4, 16-18).
16 Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι.
17 καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον·
18 Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν,
19 κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν.20 καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ.
21 ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν.
Οι Ινδικτιώνες μετριούνται από τη Γέννηση του Χριστού. Επειδή, όμως, η χρονολογία από της του Χριστού Γεννήσεως υστερεί κατά τρία έτη, για να βρούμε, παραδείγματος χάριν, την Ίνδικτο του 2014, προσθέτουμε 3 έτη και διαιρούμε δια του 15. Δηλαδή 2014 + 3= 2017 : 15 = 134 και υπόλοιπο 7 που σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο 7 έτος της 134ης Ινδίκτου (από την 1η Σεπτεμβρίου).
(περιέχει και αποσπάσματα από σχετικό άρθρο του θεολόγου Kωνσταντίνου Aπ. Σουλιώτη)
Ο Αγ. Νεκτάριος και η Ελληνική φιλοσοφία
“Μνήμη Αγίου, μίμηση Αγίου”
«…μόνον τό ἔθνος τό Ἑλληνικόν ἔμεινε
ὡς πρόσωπο δρῶν ἐπί τῆς παγκοσμίου σκηνῆς,
καθ’ ὅλους τούς αἰῶνας, καί τοῦτο διότι
ἡ ἀνθρωπότης δεῖται αἰωνίων διδασκάλων.»
(Ἁγ. Νεκταρίου, Ἱερῶν & Φιλοσοφικῶν Λογίων Θησαύρισμα)
Tίς πιό πολλές φορές γνωρίζουμε τούς ἁγίους μέσα ἀπό τά πολυποίκιλα θαύματά τους ἤ τά βοηθητικά τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔργα τους καί λιγότερο ἀπό τίς ἐπιστημονικές τους γνώσεις καί μελέτες, ἀπό τούς ἀγῶνες τους γιά τήν ἀνόρθωση τοῦ Γένους καί τήν ἀναμόρφωση τῆς πατρίδας μας.
Ἡ ἐνασχόληση πολλῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μέ τά κλασσικά ἔργα καί τήν πνευματική μας κληρονομιά ἐν γένει, τό ἐνδιαφέρον μέ τό ὁποῖο τήν περιέβαλαν καθώς καί τά συμπεράσματα καί οἱ διαπιστώσεις τους ἀπό τήν μελέτη τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων, δίνουν σέ μᾶς σήμερα ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία γιά νά ἀντέξουμε τά δεινά στά ὁποῖα ὁδηγεῖται ἀργά καί μεθοδικά ἡ πατρίδα μας καί κάθε ἄνθρωπος πού θέλει νά παραμείνει πρόσωπο.
Κυριακή
Η Κυριακή είναι ημέρα Ιερή για τους Χριστιανούς. Είναι η ημέρα που όλα τα έργα σταματούν, η στιγμή στο Χρόνο που παραπέμπει έξω από τον Χρόνο: στην ακινησία της Αιωνιότητας. Αυτή τη μέρα “σταθμίζονται” και “ζυγίζονται” όλα τα έργα των υπολοίπων ημερών με την Αιωνιότητα με στόχο την επίγνωση της Ύπαρξή μας και την Αυτογνωσία. Είναι ημέρα ανάπαυσης, Δοξολογίας και Ευχαριστίας…
Αυθεντική αρχαία ελληνική μουσική αναπαρήγαγαν ειδικοί από την Οξφόρδη
Μουσικό δείγμα από «παρτιτούρες» των αρχαίων Ελλήνων, κατάφεραν να αναπαραγάγουν ειδικοί από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, αφού πρώτα δημιούργησαν το αρχαίο ελληνικό όργανο που θα έπαιζε τη μουσική. Μάλιστα, η αναπαραγωγή έχει γίνει με 100% ακρίβεια από το αρχικό κείμενο.
«Συχνά ξεχνάμε ότι τα γραπτά κείμενα που αποτελούν τις ρίζες της δυτικής λογοτεχνίας, τα έπη του Ομήρου, τα ερωτικά ποιήματα της Σαπφούς, οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, αρχικά ήταν όλα… μουσική.
Χρονολογούνται περίπου από το 750-400 π.Χ. και συνετέθησαν για να τραγουδηθούν εξ ολοκλήρου ή μερικώς, με την συνοδεία λύρας, πνευστών και κρουστών» επισημαίνει ο καθηγητής
Αρμάν Ντ’ Ανγκούρ μουσικός και καθηγητής κλασικών σπουδών από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος διαβεβαιώνει ότι η μουσική των αρχαίων Ελλήνων δεν έχει χαθεί για πάντα.
Ο καθηγητής, μιλώντας στο BBC, καλεί τον κόσμο να φανταστεί πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ξανά την μουσική της αρχαίας Ελλάδας, να ανακαλύψουμε εκ νέου τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν τότε, να ακούσουμε ξανά τους στίχους.
«Οι ρυθμοί που είναι ίσως η πιο σημαντική πλευρά της μουσικής διατηρούνται εντός των ίδιων των λέξεων, στις βραχείες και μακρές συλλαβές…Τα όργανά μάς είναι γνωστά από περιγραφές και απεικονίσεις… Τώρα νέες αποκαλύψεις για την αρχαία ελληνική μουσική έχουν προκύψει από αρχαία κείμενα του 450 π.Χ. που περιέχουν φωνητική σημειογραφία», τονίζει ο ίδιος.
Δείτε το βίντεο με αυθεντική αρχαία ελληνική μουσική που αναπαρήγαγαν ειδικοί από την Οξφόρδη:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου!
Στίχοι με νόημα πολύ ΕΠΙΚΑΙΡΟ!- ΚΑΛΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…
Ποιος το περίμενε στ’ αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα `λέγαν κάθε βράδυ απ’ τα Λονδίνα τους.
Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δε θα το βάλουμε μαράζι
και δε θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν’ πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ’ στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.
Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχύσαμε,
να μας καθίσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.
Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ’ ένα στόμα:
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν’ οι εχθροί σου.
Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.
Η αναγέννηση-αφύπνιση του ποιητή
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ αίματα με πορφύρωσαν
Και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
Οξειδώθηκα μες στην νιοτιά των ανθρώπων
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Το μεγάλο ταξίδι του ποιητή αρχίζει κάποια στιγμή ακολουθώντας την ατραπό της Αγάπης. Κάποια στιγμή δέχεται την “κλήση” αρχίζει να “βλέπει” τις ανείδωτες χαρές του Πνεύματος και προσπαθεί να προσεγγίσει τη Μακρινή Μητέρα: “Σκούριασε” από την επίδραση του “ανθρώπινου” και θέλει να ανυψωθεί, να αναγεννηθεί, να αφυπνιστεί πνευματικά.
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
Αμαρτία μου νά ‘χα κι εγώ
μιαν αγάπη
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Το ταξίδι όμως αυτό, η Αγάπη του, δεν είναι “ανώδυνο”: θεωρήθηκε “αμαρτία” με τα μέτρα του “κόσμου τούτου” και του στήνεται “πόλεμος”.
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
Τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Ο Ελύτης ήταν βαθιά “ποτισμένος” με τα Ελληνικά και τα Ορθόδοξα νάματα.
Η Θεοτόκος γεννά τον Χριστό αλλά και γεννάται από τον Χριστό. Στην Ορθοδοξία ο πιστός (ανα)γεννάται από τον Χριστό (=Εκκλησία) αλλά και καλείται δια της πνευματικής Ζωής να “γεννήσει” τον Χριστό! Αυτός είναι και ο τελικός σκοπός της Ορθόδοξης πνευματικής Ζωής: Κάθε Πιστός να μπορέσει να γίνει τελικά Θεο-τόκος! (Στην εικόνα η Θεοτόκος έχει στα σπλάχνα της τον Ήλιον της Δικαιοσύνης, Ιησούν, αλλά και περιβάλλεται από τον Ήλιον. Μονή Καρακάλου, Άγ. Όρος)
“…καὶ ὡς ἡ ὠδίνουσα ἐγγίζει τοῦ τεκεῖν καὶ ἐπὶ τῇ ὠδῖνι αὐτῆς ἐκέκραξεν,
οὕτως ἐγενήθημεν τῷ ἀγαπητῷ σου διὰ τὸν φόβον σου, Κύριε.
Εν γαστρὶ ἐλάβομεν καὶ ὠδινήσαμεν καὶ ἐτέκομεν· πνεῦμα σωτηρίας
σου ἐποιήσαμεν ἐπὶ τῆς γῆς…” Ησαίας 26
« Ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος» (Ιω. 7, 38).
«Καί γενήσεται αὐτῷ πηγή ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ιω. 4, 14).
Φυσικά μόλις άνοιξε (“μισοάνοιξε”!) τα πνευματικά του μάτια του ο ποιητής στο Πνεύμα και άρχισε να βλέπει την Αλήθεια-Ζωή ο αιώνιος μισάνθρωπος “Δράκων” και οι “Αιώνες” τον καταδιώκουν σκληρά όπως και κάθε πνευματικό Αγωνιστή, κάθε ανθρώπινο όν που προσπαθεί να “αναγεννηθεί”: “αυτός που Σε είδε δεν είναι τίποτε περισσότερο από “ύλη”, στο αίμα ζει και στις πέτρες” είναι η συνηθισμένη “διαβολή” των Αιώνων…
Κι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Των Αιώνων οργητες ξεφωνίζοντας
«Ο πού σ’ ειδε, στο αίμα ζει
και στην πέτρα»
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Και αναλογίζεται τότε ο ποιητής ότι τελικά μοιάζει με την πατρίδα του την Ελλάδα: και αυτός, όπως και η Ελλάδα, μέσα στις πέτρες και στην “ύλη” ανθίζει και μεγαλώνει μετουσιώνοντας τελικά την ύλη σε Πνεύμα. Όπως και η Ελλάς, από τους φόνους και το αίμα των σκληρών “κανόνων” των κατώτερων επιπέδων της ζωικής-υλικής ύπαρξης γεννά τελικά Φως και Πολιτισμό!
Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα με φως
ξεπληρώνω
Μακρινή Μητέρα Ρόδο μου Αμάραντο
Και φυσικά πάντα τελειώνει κάθε στίχο με την “επίκληση” στη Μακρινή μητέρα την Πηγή της Ζωής την Θεοτόκο. “Ρόδον το Αμάραντον Χαίρε η μόνη βλαστήσασα “. Το Ρόδο το Αμάραντον είναι ο Ιησούς που γεννά και γεννιέται υπό της Θεοτόκου σύμφωνα με το Μέγα αυτό Μυστήριο της Ορθοδοξίας. Το Ρόδον (“τριαντάφυλλο”) είναι από αρχαιοτάτων χρόνων το σύμβολο του Μυστηρίου. Είναι “Αμάραντον” γιατί η “νεότης” του, η Ζωή του, ποτέ δεν τελειώνει…
Μια διαφορετική “προσέγγιση-ερμηνεία” του αποσπάσματος αυτού του “Άξιον Εστι” επιχείρησα σήμερα αγαπητοί αναγνώστες ελπίζοντας να σας δώσω να γευτείτε λίγο από το μοναδικό “κρασί” της Ελλάδος, της Ορθοδοξίας και των Ποιητών… Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Ορθοδοξία και η Ελλάδα είναι, όπως και κάθε Ποίημα, πρώτα από όλα “εμπειρία” και “βίωμα”: το “άρωμα” και η “γεύση” αυτού του “μυστικού οίνου” είναι διαφορετική για τον καθένα!...
