Ημέρα του Έρωτα σήμερα…
…περιμένοντας το “ΝΕΟΝ” να γεννηθεί (δείτε και ΕΔΩ)
…εν μέσω ΚΕΡΑΥΝΩΝ:
….και προσκαλώντας ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ, ΦΙΛΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ:
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=EiLFvr0kNSA]
Που να βρούμε την ψυχή μας
Στις μέρες μας συνήθως αποκαλούμε πρόβλημα το “σύμπτωμα”. Όσα ζούμε δεν είναι παρά συμπτώματα του πραγματικού προβλήματος της Ελλάδος που είναι κατεξοχήν πνευματικό: ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ!
Για να την ξαναβρούμε ίσως πρέπει να ψάξουμε πολύ πίσω:
στις χαμένες αξίες, στους χαμένους κύκλους των ποιητών!
“Με τον λύχνο του Άστρου” Οδυσέας Ελύτης
Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα
στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου
που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν
Τ’ αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν
που να βρώ την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!
Με ΤΙΠΟΤΕ δεν πρέπει να ξεχνάμε ποια πραγματικά είναι η Ελλάδα: Ελύτης-Θεοδωράκης-Μπιθικώτσης απ’ το ’77!
Νίκος Καρούζος
Ποίηση σας έχω πάλι σήμερα για να φύγει λίγο η μαυρίλα της επικαιρότητας και να γλυκάνει η καρδιά.
ΣTO ΔΕΝΔΡΟ ΤΗΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑΣ
Ακούω τις γυναίκες των αγρών ακούω τον τόπο
ένα γαλάζιο φυλαχτό μέσ’ απ’ τα φτηνά φουστάνια
και τραγουδούν έχοντας όνειρα δύσκολα
σα μάζες από λιθάρι αλατόμητο πέρα στον ήλιο –
Ελλάδα χορευτικό στροβίλισμα της γεωγραφίας
αιματοχυσία και πνεύμα στους ελαιώνες.
Νίκος Καρούζος στο Μονόγραμμα απ’ το ’90!…
Καλό 2013!
Ένας χρόνος εκπνέει και ένας καινούργιος γεννιέται!
Δεσμώτες στους αιώνιους κύκλους του Κρόνου λοιπόν και το Κλειδί φανερό αλλά και καλά κρυμμένο!
Αρχή ή τέλος ένας κύκλος δεν έχει, εξουσία όμως να δίνει Nόημα στα πράγματα ο Άνθρωπος έχει: Ως αρχή λοιπόν μια Απόφαση ορίζει.
Εύχομαι η απόφαση αυτή να μας πάει πιο Ψηλά με τρόπους και μέσα από Δρόμους που η εντελέχεια της Ύπαρξης του καθενός μας καθορίζει…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
Ευχές
“ο λαός ο καθήμενος εν σκότει Φως είδεν μέγα, και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου Φως ανέτειλεν αυτοίς”
Είθε το Θείο Βρέφος να μεταμορφώσει τις καρδιές μας!
Καλά Χριστούγεννα σε όλους…
Καρδίτσα
Η νύχτα είναι παγερή και σιγοψιχαλίζει,
επιλογές λιγοστές, οι πάντες στα σπίτια κρυμμένοι.
Κοντά δέκα το βράδυ το ρολόι θυμίζει,
η υγρασία από νωρίς τρύπες στο κόκκαλο ανοίγει.
Χειμωνιάτικη η νύχτα, τριγύρω ομίχλη λεπτή, μαγική:
Η λίμνη για πάντα την πόλη θα ορίζει!
Δυο τρεις μοναχικές μορφές διασχίζουν βιαστικά την πλατεία Τερτίπη,
το τζιν υγρό, κολλημένο, δεύτερο τομάρι στο πόδι.
Πιο κάτω στο γνωστό ταβερνάκι το ξύλο στενάζει στο τζάκι,
ντόπιο κρασί και μεζές στο τραπέζι.
Ο ξάδελφος ήδη με το μπουζούκι στο χέρι.
Το σύρμα μπλεγμένο σ’ αγώνα με φωνή μεταλλική, τεντωμένο τσιρίζει,
το ρεμπέτικο παλιό, λυτρωτικό
Ήχος και ψυχές σε Χορό Μυστικό σε μια στιγμή του Αιώνα,
στην Καρδίτσα λίγο πριν το ’80!…
A.Π.
“Αι Αθήναι ως Ανατολική Πόλις”
Εκείθεν και εφεξής, υψηλά επάνω, επιφαίνεται μία αίγλη. Σέλας συλληφθέν, ακτίς ηλίου στερεοποιημένη. “Μάρμαρον θείον, οπού πρέπει να το φιλήση τις “, καθώς είπεν ο Αμπού ο σατιριστής της συγχρόνου Ελλάδος. Ας οπισθοχωρήσωμεν, ή μάλλον ας σταματήσωμεν εδώ. Σαρκικοί, υλόφρονες και νωθροί άνθρωποι, δεν δύνανται ν’ ανέλθωσιν εις τον ιερόν βράχον της Ακροπόλεως.
